W prawosławiu po raz pierwszy plecami do Chrystusa.

Print Friendly, PDF & Email

Nicefor.Info




Po raz pierwszy w historii prawosławia Boska Liturgia sprawowana przez czterech prawosławnych zwierzchników Cerkwi lokalnych, w tym dwóch patriarchów,  odbyła się plecami do Jezusa Chrystusa w oparciu o przykład zaczerpnięty z rzymsko-katolickiej mszy.

Dnia 27 października 2017 roku łże-patriarcha Cyryl (Gundiajew) wziął udział w uroczystym odprawieniu Boskiej Liturgii pod otwartym niebem na Wzgórzu Patriarchalnym w Bukareszcie. Uroczystości cerkiewne były poświęcone Dniu Pamięci Niebiańskiego Patrona Bukaresztu, świętego Dymitra Besarabowskiego, pamięci męczenników i wyznawców, ofiar budowy bezbożnego ustroju w Rumunii, i 10-leciu intronizacji Jego Eminencji Wielce Błogosławionego Patriarchy Rumuńskiego Daniela.

Boską Liturgię odsłużyli: Jego Świątobliwość Patriarcha Moskiewski i Wszechrusi Cyryl, Jego Eminencja Wielce Błogosławiony Patriarcha Rumuński Daniel, Jego Eminencja Wielce Błogosławiony Arcybiskup Tirany i Całej Albanii Anastazy, Wielce Błogosławiony Metropolita Ziem Czeskich i Słowacji Rościsław, donosi Патриархия.ру.

W tym liturgicznym modernizmie wziął udział (patrz film 2:12:25) również abp białostocko-gdański Jakub (Kostiuczuk) oddelegowany w tym celu przez synod Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Pierwszy raz w historii Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej widzimy jak Boska Liturgia służona przez patriarchę, z udziałem czterech zwierzchników Cerkwi Lokalnych, odbywa się twarzą do ludu, za przykładem tak zwanego Novus Ordo Missae, zreformowanej mszy rzymsko-katolickiej.

Novus Ordo albo Novus Ordo Missae to umowna nazwa obrządku mszy odprawianej obecnie w Kościele Rzymsko-Katolickim i nabożeństw rzymskiego obrządku, który został wprowadzony przez papieża Pawła VI w 1969 roku. Terminem Novus Ordo (bez dodatku Missae) określa się często ogólnie cały obrzęd liturgiczny wprowadzony wtedy i będący realizacją reform liturgicznych zaleconych przez II Sobór Watykański chociaż ta realizacja nie we wszystkim odpowiadała uchwałom Soboru. Dnia 7 lipca 2007 roku papież Benedykt XVI w  motu proprio Summorum Pontificum ustanowił, że msza rzymsko-katolicka może być odprawiana w dwóch formach: “zwykłej”, pod którą rozumie się Novus Ordo i “nadzwyczajnej”, to znaczy trydenckiej (zreformowanej w 1962 roku).


Od lat 30-tych XX wieku uczestnicy katolickiego ruchu modernistycznego wprowadzili, tak zwane, “msze dialogowe” zakładające bardziej aktywny udział ludu (na wezwania kapłana na takiej mszy odpowiadał nie ministrant, jak do tej pory było, ale wszyscy parafianie).

W niektórych przypadkach, na przykład na obozach skautowskich i innych obozach organizacji młodzieżowych, uczestnikom ruchu modernistycznego udawało się odprawiać msze w językach narodowych, na zwykłym stole pełniącym rolę ołtarza i twarzą do ludu. Jednym z uczestników tych liturgicznych eksperymentów w Rzymie w 1933 roku był młody kapelan Katolickiego Ruchu Młodzieżowego, ksiądz Giovanni Battista Montini, przyszły papież Paweł VI.

W 1964 roku Paweł VI ustanowił Consilium ad exsequendam Constitutionem de Sacra Liturgia (Rada ds. Realizacji Konstytucji o Świętej Liturgii). Dnia 26 września 1964 roku, jeszcze w czasie trwania II Soboru Watykańskiego, Święta Kongregacja ds. Świętych Obrzędów wydała instrukcję «Inter oecumenici», która została wcielona w życie 7 marca 1965 roku i przedstawiała sobą zasadnicze i doniosłe zmiany w obowiązującej liturgii, chociaż sama forma obrzędu została zachowana.

W związku z tą instrukcją niektórzy mówią o “Missale z 1965 roku”, jednakże nie wydano typowego “Missale” a wzmiankowana instrukcja zawierała szereg wskazówek na “Missale z 1962 roku”, które były włączone w niektóre wydania “Missale” w językach narodowych, kiedy zaczęły pojawiać się w tym czasie. Zmiany te zawierały: zezwolenie na używanie języków narodowych, pozwolenie kapłanowi na odprawianie mszy twarzą do ludu, niektóre zmiany, takie jak usunięcie Psalmu “Judica me” na początku mszy i Ostatniej Ewangelii i modlitw (do świętego Michała Archanioła) papieża Leona XIII na końcu mszy.

W trakcie reformy (a nawet wcześniej jak to wyżej podkreślono) w rozumieniu Eucharystii zaczęto kłaść akcent nie na Złożeniu Ofiary, jak to tradycyjnie dotychczas rozumiano w Kościele Rzymsko-Katolickim, a na wspominaniu Tajemnicy Wieczerzy Chrystusowej i dlatego pojawiła się tendencja do robienia ołtarza w postaci stołu obiadowego a kapłan zaczął stawać przed nim twarzą do ludu jakby “na czele zgromadzenia”. I chociaż II Sobór Watykański nic nie mówi o zmianie orientacji kapłana to praktycznie od razu po II Soborze Watykańskim rozpoczęto wprowadzać tego rodzaju zmiany, które stały się do naszych czasów podstawowymi cechami nowego obrzędu.

Zmiana orientacji kapłana pociągnęła za sobą istotne zmiany w architekturze kościołów. W nowych i tych restaurowanych kościołach ołtarz zwykle od razu ustawia się w ten sposób ażeby można było sprawować liturgię twarzą do ludu. W starych kościołach ołtarz albo wymieniano na nowy albo przebudowywano albo pozostawiano stary na swoim miejscu i stawiano przed nim nowy, często w postaci tego obiadowego stołu. Ogólna instrukcja do “Mszału Rzymskiego” w związku z tym nakazuje :

“Główny ołtarz należy ustawiać w pewnej odległości od ściany ażeby wokół niego można było bez przeszkód chodzić i żeby można było odprawiać nabożeństwo twarzą do ludu (co jest pożądane zawsze kiedy to możliwe).”

Trzeba także podkreślić, że już nie trzeba umieszczać w ołtarzu cząstek relikwii świętych tak jak to było wcześniej. Przy takiej konieczności, przykładowo, poza kościołem, msza może, praktycznie, być odprawiana na jakimkolwiek stole chociaż w “Mszale Rzymskim” mówi się, że na nim “powinien zawsze być ołtarzowy obrus, korporał, krzyż i świece”, co zresztą w praktyce nie jest zawsze przestrzegane.

Ma się ochotę żeby się dowiedzieć jakimi i czyimi wskazówkami i instrukcjami albo zasiłkami i zapomogami kierowali się wysocy rangą cerkiewni reformatorzy, kiedy przygotowywali się do “uroczystej liturgii” według nowego rytu? Jeżeli nic takiego nie było to trzeba koniecznie w trybie pilnym wydać polecenie Międzysoborowemu Urzędowi napisania rytu «prawosławnego» Novus Ordo Missae.

Śpiew cerkiewnego chóru podczas patriarszej Boskiej Liturgii na siedząco jest także elementem apostackiego modernizmu.

Źródło

Przekład Benedictius servus Dei

 

Print Friendly, PDF & Email

Nicefor.Info