Προς νεοημερολογιτη θεολογο. Νικόλαος Μάννης
Αγαπητέ μου, γράφετε ότι οι περισσότεροι εκ των Παλαιοημερολογιτών έχουν έπαρση, δεν έχουν αγάπη και ταπείνωση, είναι τρόπον τινά φανατικοί και εμπαθείς. Παραβλέποντας το γεγονός πως τα παραπάνω μπορεί να τα συναντήσει κανείς και σε νεοημερολογίτες, αφού ο φανατισμός, η υπερηφάνεια και η εμπάθεια είναι πάθη, τα οποία μπορούν να προσβάλλουν κάθε είδους άνθρωπο (και όχι αποκλειστικά παλαιοημερολογίτη!), αναρωτηθήκατε ποτέ πως μπορεί να προέκυψε αυτή η νοοτροπία σε πολλούς εκ των Παλαιοημερολογιτών; Αν σκύψετε με προσοχή στην μελέτη της σύγχρονης εκκλησιαστικής ιστορίας θα βρείτε την απάντηση. Διαβάστε για τον πρώτο καιρό μετά την Ημερολογιακή Καινοτομία (1924) και τις απαγορεύσεις να τελούνται οι ακολουθίες με το παλαιό ημερολόγιο επί ποινή καθαιρέσεως για τους ιερείς (μόνο από κάποια στιγμή και μετά, και όχι εξ αρχής, η «επίσημη Εκκλησία» αναγκάστηκε να αποδεχτεί και τα δύο ημερολόγια).
Διαβάστε την νεοημερολογιτική Εγκύκλιο του 1926 που γράφει ότι τα Μυστήρια των παλαιοημερολογιτών είναι άκυρα (την ίδια εποχή αναγνώρισαν τα μυστήρια των Αγγλικανών!) και ότι οι παλαιοημερολογίτες κολάζονται (πρώτοι δηλαδή οι νεοημερολογίτες έκαναν αυτά που κατηγορούν σήμερα τους παλαιοημερολογίτες).
Διαβάστε για τα σφραγίσματα των ιερών ναών, τους ξυλοδαρμούς, τις εξορίες των κληρικών, τις φυλακίσεις, τους αποσχηματισμούς, ακόμη και για τους φόνους (όπως της Αικατερίνης Ρούττη στη Μάνδρα Αττικής το 1927). Για τα υπόγεια της Μητροπόλεως Αθηνών στα οποία ξύριζαν τους ιερείς μας. Για όλα αυτά υπάρχουν σχετικά ιστορικά ντοκουμέντα γνωστά σε πολλούς, άγνωστα στους περισσοτέρους, τα οποία είναι στη διάθεσή σας, αν θελήσετε. Γιατί μετά να απορήσει κανείς που πολλοί εκ των Παλαιοημερολογιτών απέκτησαν τέτοια συμπεριφορά, που τώρα σας σκανδαλίζει;
Και κάτι ακόμη. Επί εικονομαχίας μερικοί πιστοί όταν αντιλήφθηκαν έναν άνθρωπο του αυτοκράτορα που προσπαθούσε να κατεβάσει την εικόνα του Χριστού από την Χαλκή Πύλη, τον γκρέμισαν από τη σκάλα και τον σκότωσαν! Και όμως τους τιμούμε ως αγίους (δείτε στον Συναξαριστή στις 9 Αυγούστου, Μνήμη των εν τη Χαλκή Πύλη 10 Μαρτύρων). Πόσο φανατικούς θα τους χαρακτήριζαν και τότε! Και όμως ο Κύριος που βλέπει στο βάθη της καρδιάς, δικαιώνει την πρόθεση και όχι την τήρηση των κανόνων του savoir vivre!
Γράψατε «είσθε εκτός της επισήμου Εκκλησίας». Γράψατε επίσης ότι κάνουμε «ανυπακοή στην επίσημη Εκκλησία». Πόσες φορές όμως στην εκκλησιαστική μας ιστορία η επίσημος Εκκλησία ήταν στα χέρια νεοφανών, και υποκρινόμενων τους ορθοδόξους, αιρετικών, ενώ οι αληθινοί Ορθόδοξοι ήταν υπό διωγμό;
Ιδού τρία μόνο ενδεικτικά παραδείγματα:
Παράδειγμα πρώτον. Κατά τη διάρκεια της εξουσίας των αρειανοφρόνων αυτοκρατόρων Κωνστάντιου (337-361) και Ουάλη (364-378) στην «επίσημη Εκκλησία» της Αυτοκρατορίας ανήκαν όσοι δεν δεχόντουσαν την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Οποιαδήποτε υπόνοια για κάποιον που εξέφραζε πίστη στο Σύμβολο της Νικαίας και στο «ομοούσιο» ήταν αρκετή για εξορία και μαρτύριο. Αξίζει να διαβάσει κανείς τα εγχειρίδια εκκλησιαστικής ιστορίας για να φρίξει με το μένος των αρειανών και τους άθλους των πολλάκις εξορισθέντων, φυλακισθέντων και μαρτυρησάντων ορθοδόξων.
Παράδειγμα δεύτερον. Κατά την περίοδο που έζησε ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής σε όλες τις Τοπικές Εκκλησίες υπήρχαν μονοθελήτες επίσκοποι ή κοινωνούντες με αυτούς. Διαβάστε πως περιγράφει ο Άγιος αυτός την συνάντησή του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος είχε πέσει στην αίρεση: «Χθὲς ὀκτωκαιδεκάτη τοῦ μηνὸς, ἥτις ἦν ἡ ἀγία Πεντηκοστὴ, ὁ πατριάρχης ἐδήλωσε μοι λέγων• Ποίας Ἐκκλησιας εἶ; Βυζαντίου; ῾Ρώμης; Ἀντιοχείας; Ἀλεξανδρείας; Ἱεροσολύμων; Ἰδοὺ πᾶσαι μετὰ τῶν ὑπʼ αὐτὰς ἐπαρχιῶν ἡνωθησαν. Εἰ τοίνυν εἶ τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐνώθητι, μήπως ξένην ὁδὸν τῷ βίῳ καινοτομῶν, πάθης ὅπερ οὐ προσδοκᾷς» (P. G. 90, 132). Ο Άγιος όμως απάντησε ότι ο Θεός θεωρεί «Καθολικὴν Ἐκκλησίαν, τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριον τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως ὁμολογίαν» (αυτόθι). Ποιος περίμενε τότε ότι όταν μετά από χρόνια που συνήλθε η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος, αυτή θα δικαίωνε τον άσημο μοναχό Μάξιμο και θα κατέκρινε τον πατριάρχη και τους συν αυτώ;
Παράδειγμα τρίτον. Επί Εικονομαχίας «επίσημη Εκκλησία» ήταν εκείνη που κατέστρεφε τις εικόνες, δίωκε τον μοναχισμό και γενικώς ενέκρινε όλες τις μεταρρυθμίσεις των εικονομάχων αυτοκρατόρων. Μάλιστα όχι πέντε, ούτε δέκα, αλλά τριακόσιοι τριάντα οκτώ (338) επίσκοποι της «επίσημης Εκκλησίας» συγκρότησαν σύνοδο στην Ιέρεια το 754 (την οποία ονόμασαν Ζ΄ Οικουμενική!) και αναθεμάτισαν τους εικονόφιλους, δηλαδή τον Άγιο Γερμανό, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως που παύθηκε παράνομα, τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό και άλλους, που δεν ανήκαν στην «επίσημη Εκκλησία».
Γράφετε ότι από τους Παλαιοημερολογίτες δεν έχει αναδειχθεί κανένας άγιος. Αγαπητέ μας, αν κάποιον δεν τον γνωρίζετε, επειδή ίσως δεν έτυχε και της κατάλληλης «διαφημίσεως» από εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, διαδίκτυο, όπως αρκετοί νεοφανείς Γέροντες, τούτο δεν σημαίνει πως δεν είναι άγιος. Οι Ζηλωτές Αγιορείτες Καλλίνικος ο Ησυχαστής και Δανιήλ ο Κατουνακιώτης δεν υπήρξαν κοινά παραδεκτές άγιες μορφές; Η Αικατερίνη Ρούττη μητέρα τεσσάρων παιδιών, που έσπευσε να καλύψει με το σώμα της τον ιερέα και έφαγε αυτή στην κεφαλή της τον υποκόπανο του όπλου του χωροφύλακα, που έστειλε ο νεοημερολογίτης επίσκοπος, δεν είναι μια αγία, μία μάρτυς, ένα υπόδειγμα αυτοθυσίας; Ο χαρισματικός Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης, για τον οποίο έχουν γράψει δύο σπουδαία βιβλία, οι νεοημερολογίτες συγγραφείς Πέτρος Μπότσης και Σωτηρία Νούση, δεν υπήρξε ένας πραγματικός άγιος, αποδεκτός ακόμη και από τους Γέροντες Πορφύριο και Παΐσιο; Η διά Χριστόν σαλή Ταρσώ, για την οποία έγραψε βιβλίο, ο νεοημερολογίτης καθηγητής Ιωάννης Κορναράκης, δεν ήταν ένα μια προσωπικότητα αγία, βγαλμένη από παλιά συναξάρια; Την Σοφία της Κλεισούρας, την οποία έκειρε μοναχή με το όνομα Μυρτιδιώτισσα ο μακαριστός επίσκοπος Κυπριανός, δεν την αναγνώρισε ως αγία ακόμη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο (και – ω, της ασχημοσύνης! – δεν αναγνώρισε την μοναχική της κουρά επειδή έγινε από Παλαιοημερολογίτη Επίσκοπο!); Ο Γέροντας Ιωάννης της Αμφιάλης, για τον οποίο έγραψε εκτενές αφιέρωμα και ο Ορθόδοξος Τύπος, δεν ήταν ένας θαυματουργός και χαρισματούχος άγιος; Ο αγιορείτης μοναχός Αββακούμ ο ανυπόδητος, δεν υπήρξε μια τεράστια αγία μορφή του Κ΄ αιώνος, παραδεκτή ακόμη και από σκληροπυρηνικούς νεοημερολογίτες, όπως ο Χατζηφώτης, ο Λούβαρις και ο Καρμίρης; Και πόσοι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι; Μήπως έπρεπε να φέρουν άπαντες την σφραγίδα του νεοημερολογιτικού οικουμενιστικού Πατριαρχείου, για να τους κατατάξει ο Κύριος στον χορό των αγίων του; Γράφετε επίσης πως οι των Ιεροσολύμων και οι του Αγίου Όρους (μνημονευτές) δεν επιτρέπουν στους Παλαιοημερολογίτες να λειτουργήσουν. Μα ακριβώς το αντίθετο γίνεται! Οι Παλαιοημερολογίτες δεν θέλουν να λειτουργήσουν και να λειτουργηθούν και να έχουν κοινωνία με όσους κοινωνούν με τους οικουμενιστές, ακόμη και αν εκείνοι ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο (αυτό μάλιστα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Παλαιοημερολογίτες δεν είναι ημερολάτρες!).
Και κάτι τελευταίο για να μη σκανδαλίζεστε και γράφετε ανυπόστατα πράγματα.
Δεν έχουμε καμία μα καμία αίσθηση ότι θα σωθούμε λόγω του πατρίου ημερολογίου (η υπακοή στον Χριστό και την Εκκλησία Του σώζει και όχι ένα ημερολόγιο), ούτε αισθανόμαστε καμία υπεροχή απέναντί σας ως πρόσωπα.
Αίσθηση υπεροχής έχουμε μόνο που γνωρίσαμε την Ορθοδοξία, την μόνη αληθινή θρησκεία, την οποία και αγαπούμε μέχρι θανάτου και δεν ανεχόμαστε να σέρνεται στα καταγώγια της αιρέσεως του Π.Σ.Ε. και να ταπεινώνεται έτσι τόσα χρόνια.
Μετά της, οφειλομένης προς όλους, εν Χριστώ αγάπης
Νικόλαος Μάννης