Odezwa Biskupów Jarosławskich do metropolity Sergiusza

Print Friendly, PDF & Email

Nicefor.Info




Nazywana też w literaturze Aktem odejścia od metr. Sergiusza.

+

Jego Ekscelencja,

Najprzewielebniejszy Sergiusz,

Zastępca Strażnika Tronu Patriarszego

Wasza Ekscelencjo!

Mimo, iż ani kanony cerkiewne, ani praktyka Katolickiej Cerkwi Prawosławnej, ani postanowienia Wszechrosyjskiego Soboru Cerkiewnego 1917-1918 w wysokim stopniu nie uzasadniają przebywania Waszej Ekscelencji u steru najwyższej władzy naszej rodzimej Cerkwi, my, podpisani niżej biskupi jarosławskiego okręgu cerkiewnego, dla dobra Cerkwi i jej pokoju uważaliśmy za obowiązek sumienia pozostawać z Ekscelencją w jedności i w hierarchicznym podporządkowaniu13. Dodawaliśmy sobie otuchy, pocieszaliśmy się modlitewną nadzieją, że Ekscelencja, z Bożą pomocą i przy współdziałaniu naszych najmądrzejszych i obdarzonych największym autorytetem współbraci w Chrystusie – biskupów, ochroni okręt Cerkwi przed grożącymi mu ze wszystkich stron w obecnych, trudnych dla Cerkwi Chrystusowej czasach, niebezpieczeństwami i doprowadzi bez szkody do zbawiennej przystani – Soboru, który uleczy żywe i zdolne do życia Ciało Cerkwi od niemocy, które dosięgły je z dopustu Opatrzności Bożej i odbuduje należyty kanoniczny porządek życia i zarządu cerkiewnego.

Ale owe nagłebsze nasze oczekiwania i nadzieje nie stały się rzeczywistością. Mało tego, widzimy i przekonujemy się, że działalność Ekscelencji w zakresie zarządzania Cerkwią w miarę upływu czasu wywołuje coraz większe niezadowolenie i potępienie ze strony bardzo wielu przedstawicieli prawosławnego episkopatu, wzburzenie, potępienie i narzekanie wśród duchowieństwa i szerokich kręgów ludzi świeckich.

Będąc świadomym całej niekanoniczności swego jednoosobowego kierowania Cerkwią, kierowania nie sankcjonowanego żadnym aktem soborowym, Ekscelencja organizuje przy swojej osobie “Synod Patriarszy”. Jednakże ani porządek organizacji tego “Synodu”, ustanowionego osobiście przez Ekscelencję i od Ekscelencji otrzymującego swoje pełnomocnictwa, ani jego skład osobowy, w który wchodzą ludzie przypadkowi, nie cieszący się zaufaniem episkopatu, którzy w znacznej swojej części wykazali się nawet chwiejnością swoich prawosławno-cerkiewnych przekonań (byli w schiźmie obnowlenczestwa, a jeden z nich w schiźmie biegłopopowstwa14), nie mogą być zakwalifikowane inaczej, jak tylko jako działania ewidentnie sprzeczne z kanonami.

W swojej odezwie do dzieci Cerkwi Prawosławnej z dnia 29.07.1927 (n.st.) Ekscelencja w kategorycznej formie objawia taki program swojej kierowniczej działalności, którego realizacja nieuchronnie przyniesie Cerkwi nowe nieszczęścia, pogłebi niemoce i cierpienia, w których jest pogrążona. W programie Ekscelencji to, co duchowe i Boże w ekonomii cerkiewnej całkowicie podporządkowane zostaje temu, co świeckie i ziemskie; jego kamieniem węgielnym nie jest troska o to, aby wszystkimi możliwymi środkami ochronić prawdziwą wiarę i pobożność chrześcijańską, a jest nim nikomu i niczemu niepotrzebne wysługiwanie się temu, co “zewnętrzne”, które nie pozostawia miejsca dla ważnego warunku koniecznego dla uporządkowania wewnętrznego życia cerkiewnego na podstawie nakazów Chrystusa i Ewangelii – czyli wolności, darowanej Cerkwi przez Jej Niebiańskiego Założyciela i obecnej w samej naturze Jego Cerkwi. Na dzieci Cerkwi, a przede wszystkim, oczywiście, episkopat, Ekscelencja nakłada obowiązek lojalnego stosunku do władzy państwowej. W pełni zgadzamy się z tym wymogiem – i oświadczamy, że zawsze byliśmy, jesteśmy i będziemy lojalni i posłuszni wobec władzy państwowej; zawsze byliśmy, jesteśmy i będziemy prawdziwymi i porządnymi obywatelami naszego kraju ojczystego, ale uważamy, że nie ma to nic wspólnego z narzucanym przez Ekscelencję politykanctwem i przypochlebianiem się i nie zobowiązuje to dzieci cerkwi do dobrowolnego wyrzeczenia się tych praw wolnego urządzania wewnętrznego życia religijnego społeczności cerkiewnej, które zostały im dane przez tę samą władzę państwową (wybieranie przez wierzących swoich duchownych przewodników).

Na miejsce nadanej przez Chrystusa wolności wewnątrzcerkiewnej Ekscelencja wprowadza administracyjną samowolę, z powodu której Cerkiew już wcześniej wiele wycierpiała.

Ekscelencja praktykuje bezcelowe, niczym nie usprawiedliwione przemieszczanie biskupów, wedle osobistego uznania, często wbrew życzeniu ich samych i ich pastwy, wyznaczanie wikariuszy bez powiadomienia o tym arcypasterzy eparchialnych, suspendowanie niewygodnych Ekscelencji biskupów w ich obowiązkach pasterskich, itp.

Wszystko to, i wiele innych rzeczy z zakresu zarządu Cerkwią przez Ekscelencję, jako jawnie naruszające, w naszym głębokim przekonaniu, prawidła kanonicznych Soborów Powszechnych i lokalnych, postanowienia Soboru Wszechrosyjskiego 1917-1918 roku, przyczyniające się do jeszcze większego pogłębienia nieładu i upadku życia cerkiewnego, zmusza nas do złożenia następującego oświadczenia na ręce Waszej Ekscelencji:

My, biskupi jarosławskiego okręgu cerkiewnego, będąc świadomymi spoczywającej na nas odpowiedzialności przed Bogiem za powierzone naszemu duchowemu kierownictwu nasze dzieci duchowe i uważając za święty obowiązek ochronę czystości Świętej Wiary Prawosławnej i darowanej przez Chrystusa wolności organizacji wewnętrznego życia religijnego i cerkiewnego, mając na celu uspokojenie wzburzonego sumienia wierzących, wobec braku innego wyjścia z zaistniałego fatalnego położenia Cerkwi od tej chwili oddzielamy się od Ekscelencji i odmawiamy przyznawania Ekscelencji i Jego Synodowi prawa do najwyższego kierownictwa w Cerkwi. Jednocześnie podkreślamy, że we wszystkim pozostajemy wiernymi dziećmi Jednej, Świętej, Sobornej i Apostolskiej Cerkwi, niezmiennie pozostajemy w hierarchicznym podporządkowaniu Strażnikowi Tronu Patriarszego, Najprzewielebniejszemu Piotrowi, metropolicie Krutickiemu i za jego pośrednictwem zachowujemy jedność kanoniczną i modlitewną ze wszystkimi Wschodnimi Cerkwiami Prawosławnymi. Stojąc niezachwianie na takiej podstawie, będziemy zarządzać jarosławskim okręgiem cerkiewnym i SAMODZIELNIE prowadzić swoich wiernych w sprawach podobania się Bogu i zbawienia dusz – w ścisłej zgodzie ze Słowem Bożym, ogólnie przyjętymi w Cerkwi kanonami, prawidłami i tradycjami, z postanowieniami Soboru Wszechrosyjskiego 1917-1918 roku, z pozostającymi w mocy rozporządzeniami najwyższej Władzy Cerkiewnej okresu przedsoborowego, a także z rozporządzeniami Jego Świątobliwości Patriarchy Tichona, jego Synodu i Rady.

Niniejsze nasze postanowienie pozostanie w mocy aż do uświadomienia sobie przez Ekscelencję nieprawidłowości jego kierowniczych działalności i posunięć i przyniesienia otwartego pokajania odnośnie błędów Ekscelencji, albo do czasu powrotu do władzy Najprzewielebniejszego metropolity Piotra.

Agatangel (Preobrażeński), Metropolita Jarosławski

Serafin (Samojłowicz), Arcybiskup Uglicki, wikariusz Eparchii Jarosławskiej, były Zastępca Strażnika Tronu Patriarszego

Metropolita Józef (Pietrowych), trzeci ze wskazanych przez Strażnika Tronu Patriarszego Zastępców

Arcybiskup Barlaam (Riaszencew), były Permski, tymczasowo zarządzający wikariatem lubimskim

Pokorny Eugeniusz (Korbanow), Biskup Rostowski, wikariusz Eparchii Jarosławskiej,

6 lutego 1928 roku

 

Przypisy:

13  – W 1926 roku metr. Agatangelowi, który powrócił z zesłania, aresztowany w międzyczasie metr. Piotr przekazał prawa Strażnika Tronu Patrriarszego i de iure to metr. Agatangel był głową cerkwi. Jednak metr. Sergiusz nie dopuścił metr. Agatangela do kierowania Cerkwią, i ten ostatni, chcąc zachować pokój w prześladowanej Cerkwi postanowił nie walczyć o należne mu prawa.

14 – Biegłopopowstwo – staroobrzędowcy, którzy przyjmowali kapłaństwo u nowoobrzędowców, a następnie wracali do staroobrzędowców.

Źródło

Print Friendly, PDF & Email

Nicefor.Info