Papizm – dyktatura papieska (dokumenty).

Print Friendly, PDF & Email

Nicefor.Info







O ZAKAZIE WYWYŻSZANIA SIĘ

Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony. Mt 23, 7-12

Niech was w żaden sposób nikt nie zwodzi, bo [dzień Pański nie nadejdzie], dopóki nie przyjdzie najpierw odstępstwo i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia, 4 który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co nazywa się Bogiem lub tym, co odbiera cześć , tak że zasiądzie w świątyni Boga dowodząc, że sam jest Bogiem. 2 Tes. 2, 3-4

ŚWIĘTY PAPIEŻ GRZEGORZ WIELKI DIALOGOS (540 – 604):

… ktokolwiek nazywa się lub chce się nazywać biskupem powszechnym, w wywyższaniu się przewyższa antychrysta i w pysze innych przerasta. (Sancti Gregorii Magni, Epistula XIII. Ad Mauricium Augustum, w: PL, t. 87, kol. 892)

Każdy człowiek, który uważa za poniżenie zrównanie się z innymi ludźmi podobnymi do sobie oraz z wzgardą odnosi się do nich i nie uznaje równości ich i swoich praw, staje się podobnym do anioła odstępczego od Boga. (Прaвило пастырское, [rozdz. 6. “Пастырь духовный, как руководитель своей паствы, должен быть ласковым в обращении с благонравными и стойким ревнителем правды пред порочными”], s. 73a. )

DOKUMENTY ŁACIŃSKIE NADAJĄCE PRYMAT PAPIESTWA
TYTUŁY PAPIESKIE OKREŚLONE W ANNUARIO PONTIFICIO W 2006 R. W NAWIASIE WERSJA WŁOSKA I ŁACIŃSKA:

  • Biskup Rzymu (Vescovo di Roma/ Episcopus Romanus)
  • Wikariusz Jezusa Chrystusa (Vicario di Gesù Cristo/ Vicarius Christi)
  • Następca Księcia Apostołów (Succesore del Principe degli Apostoli/ Successor principis apostolorum)
  • Najwyższy Kapłan Kościoła Powszechnego (Sommo Pontefice della Chiesa Universale/ Summus Pontifex Ecclesiae Universalis)
  • Prymas Włoch (Primate d’Italia/ Primas Italiae)
  • Arcybiskup i Metropolita Rzymskiej Prowincji Kościelnej (Arcivescovo e Metropolita della Provincia Romana/ Archiepiscopus et metropolitanus provinciae ecclesiasticae Romanae)
  • Suweren Państwa Watykańskiego (Sovrano dello Stato della Città del Vaticano/ Princeps sui iuris civitatis Vaticanae)
  • Sługa Sług Bożych (Servo dei Servi di Dio/ Servus Servorum Dei)

Niektóre z akredytowanych tytułów papieża to: „Ojciec wszystkich ojców”; „Naczelny arcykapłan i książę Boży;” „Regent Domu Pańskiego;” „Wyrocznia religii”; „Nasz Najświętszy Pan Bóg;” „Nasz Pan Bóg Papież;” „Boska Wysokość”; „Zwycięski Bóg i człowiek na Stolicy Rzymu;” „Baranek Boży, który gładzi grzechy świata;” „Nosiciel życia wiecznego”; „Najświętszy Ojciec;” „Kapłan świata”; „Wikariusz generalny Boga na Ziemi;” „Najwyższy i potężny Bóg na ziemi;” „Więcej niż Bóg”, itd.

John Alberger, Monks, popes and their political intrigues, [Chapter X. Popes, their pretensions, elections, charakter, and administrations], Baltimore 1871; https://www.gutenberg.org/files/37693/37693-h/37693-h.htm#link2HCH0010

DICTATUS PAPAE (DYKTAT PAPIEŻA) OPRACOWANY PRZEZ PAPIEŻA GRZEGORZA VII – 1075 R.

Dokument stanowiący podstawę doktryny papocezaryzmu, czyli nadrzędnej pozycji papiestwa nad światem chrześcijańskim i świecką władzą:

1. Kościół rzymski przez samego Boga został założony.

2. Tylko sam biskup rzymski może być prawnie nazwany biskupem powszechnym.

3. Tylko on sam może biskupów składać z godności lub do nich przywracać.

4. Legat jego przewodniczy wszystkim biskupom na synodzie, nawet gdy jest niższy stopniem i może na nich wydać wyrok złożenia z godności.

5. Nieobecnych może papież składać z godności.

6. Z obłożonych przez niego klątwą nie wolno przebywać w jednym domu.

7. Jedynie jemu samemu wolno, stosownie do wymagań czasu nowe prawa wydawać, nowe gminy zakładać, ze zgromadzenia kanoników tworzyć opactwa, z drugiej strony dzielić bogate biskupstwo, a ubogie łączyć.

8. On sam tylko może używać insygniów cesarskich.

9. Tylko papieża stopy całować mają wszyscy książęta.

10. Jego jednego imię ma być wspomniane w modlitwach kościelnych.

11. Ten jeden jedyny jest tytuł “papież” na świecie.

12. Jemu wolno władcami rozporządzać, a więc i cesarzy z tronu składać.

13. Jemu wolno w razie potrzeby biskupów z miejsca na miejsce przenosić.

14. W całym Kościele wolno mu duchownych mianować, gdzieby chciał.

15. Mianowany przezeń (duchowny) może być przełożonym innego kościoła, ale nie może pełnić służby wojskowej i nie może od żadnego biskupa przyjmować urzędu wyższego stopnia.

16. Żaden synod nie może bez jego rozkazu nazywać się powszechnym.

17. Żaden przepis prawny i żadna księga kanonów to jest praw kościelnych nie ma ważności bez jego woli.

18. Orzeczenie jego przez nikogo nie noże być zaczepione, on sam zaś może unieważnić – zaś może unieważnić (orzeczenia) wszystkich innych.

19. Przez nikogo nie może być on [papież] sądzony.

20. Nikomu nie wolno (sądownie) skazywać apelującego do Stolicy Apostolskiej.

21. Ważniejsze sprawy każdego Kościoła mają być Jej [Stolicy Apostolskiej] przedkładane.

22. Kościół rzymski nigdy nie pobłądził i po wszystkie czasy, wedle świadectwa Pisma św. w żaden błąd nie popadnie.

23. Biskup rzymski, jeśli kanonicznie został obrany, dzięki zasługom Piotra św., niewątpliwie staje się świętym, jak świadczy św. Eunodiusz biskup Pawii, z czym zgadza się wielu Ojców i świętych, jak poznać można z dekretów świętego papieża Symacha.

24. Na jego zlecanie i za jego zezwoleniem wolno poddanym wnosić skargi.

25. Bez zgromadzenia synodalnego, może on biskupów składać z godności i na nowo przywracać.

26. Nikt nie może uważać się za katolika, kto nie zgadza się z Kościołem Rzymskim.

27. On może poddanych zwolnić od wierności bezecnym.

(W. Semkowicz, Walka cesarstwa z papiestwem w świetle źródeł, Kraków 1924, s. 13-14)

DOGMAT O NIEOMYLNOŚCI PAPIEŻA

został ogłoszony 18 lipca 1870 r. na pierwszym soborze watykańskim w IV rozdziale Konstytucji dogmatycznej “Pastor aeternus” (Konstytucja o Kościele Chrystusowym):

My zatem, wiernie zachowując tradycję otrzymaną od początku wiary chrześcijańskiej, na chwałę Boga, naszego Zbawiciela, dla wywyższenia religii katolickiej i dla zbawienia narodów chrześcijańskich, za zgodą świętego soboru, nauczamy i definiujemy jako dogmat objawiony przez Boga, że gdy biskup Rzymu przemawia ex cathedra, to znaczy, gdy wykonując urząd pasterza i nauczyciela wszystkich chrześcijan, na mocy swego najwyższego apostolskiego autorytetu określa naukę dotyczącą wiary lub moralności obowiązującą cały Kościół, dzięki opiece Bożej obiecanej mu w osobie św. Piotra, posiada tą nieomylność, w jaką Boski Zbawiciel zechciał wyposażyć swój Kościół dla definiowania nauki wiary lub moralności. Dlatego takie definicje biskupa Rzymu – same z siebie, a nie na mocy zgody Kościoła – są niezmienialne.

Jeśli zaś ktoś, co nie daj Boże, odważy się tej naszej definicji przeciwstawić, niech będzie wyłączony ze społeczności wiernych.

Inicjatorem soboru był papież Pius IX. Skutkiem sprzeciwu części duchownych i wiernych wobec tego dogmatu było powstanie w 1870 r. starokatolicyzmu.

CYTATY O WYŻSZOŚCI WŁADZY PAPIEŻY
WYPOWIEDZI PAPIEŻY

papież Mikołaj I (820-867)

apelacja Boga została potwierdzona przez Konstantyna na papieżu, który będąc Bogiem, nie może być osądzony przez człowieka. (Labb IX Dist.: 96 Can. 7, Satis evidentur, Decret Gratian Primer Para)

Jestem we wszystkim i ponad wszystko, aby Sam Bóg i ja, namiestnik Boży, mieliśmy jeden skład i jestem w stanie zrobić prawie wszystko to, co Bóg może uczynić (…) Ponownie, jeśli prałaci Kościoła zostaną nazwani przez Konstantyna bogami, wówczas będąc ponad wszystkimi prałatami, z tego powodu wydaje mi się, że jestem ponad wszystkimi bogami. (Decret. Par. Distinct 96 ch. 7 edit. Lugo 1661)

Bójcie się zatem naszego gniewu i grzmotów naszej zemsty; bo Jezus Chrystus swoimi ustami mianował nas [papieży] absolutnymi sędziami wszystkich ludzi; i sami królowie podlegają naszemu autorytetowi. (Cormenin, History of the Popes, s. 243, za cytatem w R. W. Thompson (1876), The Papacy and the Civil Power, Nowy Jork, s. 369




papież Grzegorz VII (1015 – 1085)

On (papież) sam ma prawo do objęcia władzy. Wszystkie narody muszą całować jego stopy. Jego imię jest jedynym, które wypowiada się w kościołach. Jest to jedyne imię na świecie. Ma prawo detronizować cesarzy Żaden sobór nie może nazywać się generalnym bez zgody papieża. Żaden rozdział, żadna książka nie może być uznana za kanoniczną bez jego władzy. Nikt nie może unieważnić jego wyroku; może uchylić zdanie wszystkich innych. Nie może być sądzony przez kogokolwiek. Nikt nie może skazać tego, który jest powołany na apostolskie krzesło. Kościół Rzymu nigdy się nie myli i nigdy nie popełni błędu. Każdy rzymski papież, gdy zostanie wyświęcony, stanie się świętym. (Bulla Grzegorza VII)

papież Innocenty III (1161 – 1216)

Rzeczywiście, nie jest to za dużo powiedziane, że ​​z uwagi na wzniosłość ich urzędów kapłani są wieloma bogami. (Godność kapłaństwa/ The Dignity of the Priesthood, by Liguori, s. 36)

Możemy, zgodnie z pełnią naszej władzy, rozporządzać prawem i udzielać dyspensy ponad prawem. Tych, których papież Rzymu oddzielił, to nie człowiek tego dokonał, ale Bóg. Albowiem papież zajął miejsce na ziemi nie tylko człowieka, ale prawdziwego Boga. (1 Book of Gregory 9 Decret. c. 3)

papież Grzegorz IX (1145 – 1241)

Bóg rozdziela tych, których Biskup Rzymski, pełniący funkcje nie tylko zwykłego człowieka, ale prawdziwego Boga … rozwiązuje nie przez ludzki, ale raczej przez boski autorytet. (Decretals of Gregory IX, Księga 1, rozdział 3)

papież Bonifacy VIII (1230 – 1303)

Rzymski Papież osądza wszystkich ludzi, ale przez nikogo nie jest sądzony. Oświadczamy, stwierdzamy, definiujemy i ogłaszamy: podporządkowanie się Biskupowi Rzymskiemu jest niezbędne do zbawienia każdemu ludzkiemu stworzeniu, co było powiedziane o Chrystusie „ujarzmiłeś wszystko pod jego stopami” i wydaje się być we mnie potwierdzone … Mam władzę króla królów. Jestem wszystkim we wszystkim i ponad wszystko, aby sam Bóg i ja, namiestnik Boży, stanowili jedno i jestem w stanie zrobić wszystko to, co Bóg może zrobić. (The Bull Unam Sanctum, 1302 r.)


papież Jan XXII (1244 – 1334)

Wierzyć, że nasz Pan Bóg Papież nie ma mocy wydawania dekretów tak jak on (Bóg) zarządził, uznajemy za herezję. (Canon Law of Rome, komentarz do „Extravagantes” papieża Jana XXII Cum inter, Tit. XIV, Cap. IV. Ad Callem Sexti Decretalium, Paryż 1685)

papież Klemens VI (1291 – 1352)

Bez posłuszeństwa Papieżowi Rzymu, nikt nie może być ostatecznie zbawiony, wszyscy którzy powstali przeciwko wierze kościoła Rzymskiego i zmarli bez pokuty – zostali potępieni i poszli do piekła. (Super Quibusdam)

papież Pius V (1504 – 1572)

Papież i Bóg są ci sami, więc [papież] ma całą moc w niebie i na ziemi.” (Barclay, rozdział XXVII, s. 218, “Cites Petrus Bertrandus, Kardynał Cusa popiera jego oświadczenie./ Barclay, Chapter XXVII, p. 218, “Cites Petrus Bertrandus”, Cardinal Cusa supports his statement.)

papież Pius IX (1792 – 1878)

Tylko ja jestem następcą aposotołów, zastępcą Jezusa Chrystusa, ja jestem drogą, prawdą i życiem. (Henry Charles Shelldon, History of Christian Church, s. 59)

papież Leon XIII (1878 – 1903)

Zajmujemy na tej ziemi miejsce Boga Wszechmogącego (Encyklika papieża Leona XIII/ Pope Leo XIII Encyclical Letter, 20 czerwca 1894 r.)

To jest nasza ostatnia lekcja dla was: przyjmijcie ją, wyryjcie ją w swoich umysłach, wy wszyscy: z Boskiego przykazania zbawienia nie można znaleźć nigdzie indziej, ale w Kościele; silnym i skutecznym narzędziem zbawienia jest nikt inny jak Rzymski Pontyfikat. (”Papież Leon XIII, Alokucja na 25. rocznicę jego wyboru, 20 lutego 1903 r.”; Nauki papieskie: Kościół, benedyktyńscy mnisi z Solesmes, St. Paul Editions, Boston, 1962, par. 653/ Allocution For The 25th Anniversary Of His Election, February 20, 1903; Papal Teachings: The Church, Benedictine Monks of Solesmes, St. Paul Editions, Boston, 1962, par. 653)

Oni (katolicy) muszą wnikać w miarę możliwości w administrację spraw cywilnych … wszyscy katolicy powinni zrobić wszystko, co w ich mocy, aby doprowadzić do tego, aby konstytucja państw i ustawodawstwo były wzorowane na zasadach prawdziwego Kościoła. (Encyklika Lwa XIII/ Encyclical of Leo XIII)

Najwyższym nauczycielem w Kościele jest Rzymski Papież. Jedność umysłów wymaga zatem … całkowitego podporządkowania się i posłuszeństwa woli Kościoła i Rzymskiego Biskupa jak samemu Bogu. (O głównych obowiązkach chrześcijan jako obywateli, Encyklika/ On the Chief Duties of Christians as Citizens, Encyclical letter 1890)

papież Pius X (1835 – 1914)

Papież jest nie tylko przedstawicielem Jezusa Chrystusa, lecz jest samym Jezusem Chrystusem, ukrytym pod zasłoną ciała. Czy to papież przemawia? To Jezus Chrystus. (Evangelical Christendom , 1 styczeń 1895, s. 15; Catholic National, lipiec 1895 r.)

papież Pius XI (1857 – 1939)

Ponadto w tym jednym Kościele Chrystusowym nikt nie może być ani pozostać, kto nie przyjmuje, nie uznaje i nie jest posłuszny władzy i zwierzchności Piotra i jego prawowitych następców. (Encyklika, Mortalium animos, 6 stycznia 1928 r., Papieskie encykliki, Claudia Carlen, IHM, McGrath Publishing Co., 1981, ss. 317, 318/ Encyclical, Mortalium animos, January 6, 1928, The Papal Encyclicals, Claudia Carlen, I.H.M., McGrath Publishing Co., 1981, pp. 317, 318)

Wiecie, że jestem Ojcem Świętym, reprezentantem Boga na ziemi, Zastępcą Chrystusa, co oznacza, że jestem Bogiem na ziemi. (Scriptural Truths for Roman Catholics, Pope Pius XI declares, Buthler, Dr B. Brewer, Mission to Catholics, Int.)

papież Pius XII (1876 – 1958)

Niech nikt nie odbierze wam chwały tej prawości w doktrynie i wierności w posłuszeństwie wobec Namiestnika Chrystusa; wśród waszych szeregów niech nie będzie miejsca na „swobodne badanie” pasujące bardziej do heterodoksyjnej mentalności niż do dumy chrześcijanina, i zgodnie z którą nikt nie waha się wezwać przed trybunał własnego sądu nawet tych rzeczy, które mają swoje pochodzenie w Stolicy Apostolskiej. (Pope Pius XII, Allocution to the General Congregation of the Society of Jesus, 10.09.1957; excerpted in Papal Teachings: The Church, n. 1483, s. 760.)

papież Jan XXIII (1881 – 1963)

Sam Zbawiciel jest bramą owczarni:„ Ja jestem bramą owcy ”. Do tej owczarni Jezusa Chrystusa nikt nie może wejść, jeśli nie będzie prowadzony przez Suwerennego Pontyfika; tylko ludzie, którzy są z Nim zjednoczeni, mogą być zbawieni, ponieważ Biskup Rzymu jest Namiestnikiem Chrystusa i Jego osobistym przedstawicielem na ziemi. (Papież Jan XXIII w homilii do biskupów i wiernych asystujących przy jego koronacji 4 listopada 1958 r./ Pope John XXIII in his homily to the Bishops and faithful assisting at his coronation).

papież Jan Paweł II (1920 – 2005)

Nie bójcie się, gdy ludzie nazywają mnie „Namiestnikiem Chrystusa”, kiedy mówią do mnie „Ojciec Święty” lub „Wasza Świątobliwość” lub używają tytułów podobnych do tych, które wydają się nawet wrogie Ewangelii. (Przekraczając próg nadziei/ Crossing the Threshold of Hope, Nowy Jork 1995, Alfred A. Knoff: 6)

Przywódca Kościoła katolickiego jest definiowany przez wiarę jako Namiestnik Jezusa Chrystusa (i jako taki jest przyjmowany przez wierzących). Papież jest uważany za człowieka na ziemi, który zajmuje miejsce Drugiej Osoby wszechmocnego Boga Trójca. (Przekraczając próg nadziei/ Crossing the Threshold of Hope, 1994, s. 3)

kardynał Ratzinger/ papież Benedykt XVI ( ur. 1927)

Zawsze musi być jasne, że jeden, święty, katolicki i apostolski kościół nie jest siostą, ale matką wszystkich kościołów. (9/4/2000)

papież Franciszek I (ur. 1936)

Nie istnieje żadem podręcznik, z którego można nauczyć się jak być papieżem (Chris Lowney, Papież Franciszek, 2013)

DOKUMENTY SOBORÓW RZYMSKO-KATOLICKICH

Laterański

Nasz Pan Bóg Papież (Dominus Noster Deus Papa)

Albowiem jesteś pasterzem, jesteś lekarzem, jesteś dyrektorem, jesteś gospodarzem, wreszcie jesteś następnym Bogiem na ziemi. (Marceliusz zwrócił się tymi słowami na soborze laterańskim do papieża Juliusza II, Labbe and Cossart’s, History of the Councils. Vol. XIV, kol. 109/ Council Edition. Colm. Agrip. 1618)

Jest konieczne dla zbawienia, aby wszyscy wierzący w Chrystusa podlegali biskupowi Rzymu, jak nas naucza Pismo Święte i świadectwo świętych Ojców oraz konstytucji Unam Sanctam naszego poprzednika świętej pamięci papieża Bonifacego VIII (Sobór Laterański V, Extravagantes communes I, 8, cap. 1)

Trydencki

Definiujemy, że Stolica Apostolska (Watykan) i Biskup Rzymu mają prymat nad całym światem. (Dekret Soboru Trydenckiego, cytowany w Philippe Labbe i Gabriel Cossart, Najświętsze Sobory, kol. 1167/ A Decree of the Council of Trent, quoted in Philippe Labbe and Gabriel Cossart, The Most Holy Councils, col. 1167)

Pius V, nasz panujący papież, jest księciem nad wszystkimi narodami i królestwami i ma moc zbierania, rozpraszania, sadzenia, niszczenia i budowania. (Kanon)

Watykański

A ponieważ dzięki boskiemu prawu prymatu apostolskiego, Biskup Rzymu stoi na czele Kościoła powszechnego, uczymy więc i oświadczamy również, że jest on najwyższym sędzią wiernych, i we wszystkich przypadkach dotyczących kościelnej oceny można się odwołać pod jego osąd; ponadto, że nikt nie może zrzec się opinii Stolicy Apostolskiej, której autorytet nie został przekroczony, ani też nikt nie może wyrazić osądu na wyrok tej Stolicy. Dlatego zboczyli oni z prostej ścieżki prawdy, twierdząc, że dozwolone jest odwoływanie się od wyroków Biskupów Rzymskich do soboru powszechnego, jako do władzy wyższej niż Biskup Rzymski. (First Vatican Council, Dogmatic Constitution Pastor Aeternus, Ch. 3; Denz. 1830; underlining added)

Gdyby zatem ktoś mówił, … że biskup Rzymu nie jest następcą św. Piotra w tym prymacie — niech będzie wyklęty (Pierwszy Sobór Watykański, 18 lipca 1870 r.)

Wszyscy wierni muszą wierzyć, że Stolica Apostolska i Biskup Rzymu [Papież] posiada prymat nad całym światem, a Biskup Rzymu jest następcą błogosławionego Piotra, Księcia Apostołów, i jest prawdziwym namiestnikiem (ziemskim zastępcą) ) Chrystusa i głową całego Kościoła oraz ojcem i nauczycielem wszystkich chrześcijan; i ta pełna moc została mu przekazana przez błogosławionego Piotra po to, aby rządził, karmił i rządził Kościołem powszechnym przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana. (Pierwsza Konstytucja dogmatyczna o Kościele Chrystusa,„ Wieczny Pasterz ”, opublikowana na czwartej sesji pierwszego Soboru Watykańskiego, 1870, rozdz. 3, w: Philip Schaff’s, Creeds of Christendom, vol. 2, s. 262/ First Dogmatic Constitution on the Church of Christ, “Eternal Pastor,” published in the fourth session of the Vatican Council, 1870, chap. 3, in Philip Schaff’s, Creeds of Christendom, vol. 2, p. 262)

INNE CYTATY O WYŻSZOŚCI WŁADZY PAPIEŻY

Nieomylność Papieża, dogmat uchwalony w 1870 przed sobór Watykańśki I. stwierdza, że Papież podczas oficjalnych wystąpień na temat spraw doktrynalnych lub etycznych jest chroniony przed błędem przez Boga i dlatego jego słowa nie mogą być kwestionowane.(Encyklopedia Polonica, s. 1781)

Święty Ojciec jest prawdziwym następcą Chrystusa na Ziemi. (kardynał John O’Connor of New Jork, in a Sermon, St. Patrick’s Cathedral, New York, March 1987)

Papież jest tak wielkiej godności i tak wywyższony, że nie jest zwykłym człowiekiem, ale niejako Bogiem i namiestnikiem Boga … Stąd papież koronowany jest potrójną koroną, jako król nieba i ziemi i niższych regionów … Jeśli chodzi o autorytet papieski, to papież jest jakby Bogiem na ziemi, jedynym władcą wszystkich wiernych Chrystusa, naczelnym królem królów, posiadającym mnóstwo nieprzerwanej mocy, powierzonej przez wszechmocnego Boga do rządzenia ziemskim i niebieskim królestwem … Papież ma tak wielki autorytet i moc, że jest w stanie modyfikować, ogłaszać lub interpretować nawet boskie prawa. (Lucius Ferraris – włoski, franciszkański kanonista XVIII w., Prompta Bibliotheca Canonica, Juridica, Moralis, Theologica, Ascetica, Polemica, Rubristica, Historica (ang. Handy Canonical, Juridical, Moral, Theological, Ascetical, Polemical, Rubrical, Historical Library), vol. 5, “Papa (Pope)” article 2 [see also J. P. Migne, 1858 edition, column 1823, Latin] #1, 13, 18, & 30)

… najwyższy autorytet papieski i dominacja wywodzą się z prawa Cezarów. (Lucius Ferraris, in Prompta Bibliotheca Canonica, Juridica, Moralis, Theologica, Ascetica, Polemica, Rubristica, Historica, Volume V, article on “Papa, Article II”, titled “Concerning the extent of Papal dignity, authority, or dominion and infallibility”, #19, published in Petit-Montrouge, Paris, by J. P. Migne, 1858 edition)

Wszystkie tytuły, które pismo odnosi do Chrystusa jako głowy kościoła. Wszystkie te same tytuły odnoszą się również do papieża. (Robert Bellarmine – (1542 – 1621), włoski kardynał i jezuita kanonizowany w 1930 r. – On the Authority of Conculils, Tom 2, s. 266)

Dominacja papieża nad wszystkimi osobami i rzeczami jest główną treścią chrześcijaństwa. (Kardynał Bellarmine, [w:] William Craig Brownlee, Letters in the Roman Catholic Controversy, wyd. William Craig Brownlee, Nowy Jork 1834, s. 311)

Papież może przeistoczyć grzech w obowiązek i obowiązek w grzech. (cytowane za kardynał Bellarmine, [w:] James Fullerton, Ten Lectures: With Historical Notices, Illustrative of the Anti-Scriptural Nature and Pernicious Tendency of the Doctrines of Puseyism, wyd. W.J. Morris, Sydney 31.12.1844, s. 145)

Papież jako najwyższy król całego świata, może nakładać podatki na wszystkich chrześcijan i niszczyć miasta i zamki dla zachowania chrześcijaństwa. (św. Tomasz z Akwiny, De Regin. Princ. Lib. iii, cap. 10 i 19)

Najważniejsze dla zbawienia człowieka jest być podporządkowanym władzy papieża. (św. Tomasz z Akwiny, Opusc. contra Gracos)

Papież jest koronowany potrójną koroną i ustanowiony ponad swoją (Boską) rękę, aby regulować w odniesieniu do wszystkich niższych; otwiera niebo, wysyła winnych do piekła, potwierdza cesarzy i zarządza nakazami dla kleru. (św. Antoniusz z Florencji, Dist. 40, Si Papa)

Prowadzenie wojny przeciwko Papieżowi oznacza prowadzenie wojny przeciwko Bogu, widząc, że Papież jest Bogiem, a Bóg jest Papieżem. (Moreri’s History, Louis Moréri, 25 marca 1643 r. – 10 lipca 1680 r., był francuskim kapłanem i encyklopedystą)

Nie uznaję przełożonego cywilnego, nie jestem podwładnym żadnego księcia i twierdzę więcej: twierdzę, że jestem najwyższym sędzią na ziemi i dyrektorem sumienia ludzi, jestem ostatnim najwyższym sędzią tego, co jest dobre i co złe. (Powiedział to kardynał Manning w imieniu papieża (retoryczne narzędzie): Kazanie w Pro Cathedral, Kensington, Tablet z 9 października 1864 r.)

Wszystkie imiona, które w Piśmie Świętym odnoszą się do Chrystusa, na mocy których ustalono, że On jest nad Kościołem, wszystkie te same imiona są stosowane do Papieża.(Z upoważnienia Soborów/ On the authority of the Councils, księga 2, rozdział 17

… w sprawach jurysdykcji [papież] cieszy się najwyższą, powszechną i bezpośrednią jurysdykcją nad całym Kościołem i każdym jego członkiem. Tej supremacji nie udzielają kardynałowie, którzy go wybierają, ale bezpośrednio Bóg. Papież jest Najwyższym i nieomylnym nauczycielem Kościoła, jego najwyższym prawodawcą i najwyższym sędzią. (Bertrand Conway, The Question Box, San Francisco: Catholic Truth Society, 1929, s. 158).

Nasz Pan Bóg papież; inny Bóg na ziemi, król królów i pan panów. To samo jest zwierzchnictwem Boga i papieża. Aby uwierzyć, że nasz Pan Bóg, papież, nie może wydawać dekretu, jak to zarządził, było kwestią herezji. Moc papieża jest większa niż wszelkiej stworzonej mocy i rozciąga się na rzeczy niebiańskie, ziemskie i piekielne. Papież czyni wszystko, co tylko [chce], nawet rzeczy niezgodne z prawem, i jest czymś więcej niż Bogiem. (rozprawy o proroctwach, Londyn: B. Blake, Bell-Yard, Temple-Bar, 1831, s. 456/ Dissertations on the Prophecies, London: B. Blake, Bell-Yard, Temple-Bar, 1831, p. 456)

Papież zajmuje miejsce Jezusa Chrystusa na ziemi … przez boskie prawo Papież ma najwyższą i pełną moc wiary, moralną wobec każdego pastora i jego trzody. On jest prawdziwym namiestnikiem, głową całego Kościoła, ojcem i nauczycielem wszystkich chrześcijan. Jest nieomylnym władcą, założycielem dogmatów, autorem i sędzią rad; uniwersalny władca prawdy, arbiter świata, najwyższy sędzia nieba i ziemi, sędzia wszystkich, nikt nie jest sądzony, sam Bóg na ziemi. (Katechizm Rzymsko-Katolicki z Nowego Jorku)

Pan uczynił Piotra widzialnym fundamentem swojego kościoła i powierzył mu swoje klucze. Biskup Kościoła w Rzymie, następca świętego Piotra, jest głową kolegium Biskupów, zastępcą Chrystusa i pasterzem całego kościoła tu na ziemi. (Katechizm Kościoła Katolickiego, s. 936)

Papież posiada tak wysoką godność, że jest on niemal Bogiem i Boga zastępcą. (Słownik Ferraris Ecclestical Dictionary)

Nadane z Rzymu z naszego pałacu 10 Lutego 1817 roku. IV Jurysdykcja najświętszego papieża, ojca naszego w Chrystusie i naszego Boga, Papieża Leona XII … (Rome As It Is , s. 180)

Papież może modyfikować Święte prawo. (Propha Bibliotheca “Papa” Art. 2)

Papież może wydawać wyroki i osądy przeciwne prawu narodów, przeciwne prawu Bożemu i ludzkiemu, on może zwolnić samego siebie od zaleceń apostolskich. Papież ma moc zmieniać czasy, znosić prawa oraz pozbywać się innych rzeczy, nawet zasad i reguł Chrystusa (Dekretal De Transalt, Episcop. Cap.)

Rzymsko-katolickie prawo kanoniczne postuluje poprzez papieża Innocentego III, że rzymski papież jest „namiestnikiem na ziemi, a nie zwykłym człowiekiem, ale samym Bogiem;” a w jednym z fragmentów wyjaśniono, że dzieje się tak, ponieważ jest on namiestnikiem Chrystusa, który jest „prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem”. (Decretales Domini Gregorii translatione Episcoporum, (o przeniesieniu biskupów), tytuł 7, rozdział 3; Corpus Juris Canonice, wyd. drugie, Lipsk 1881, kol. 99; Paris 1612, tom 2, Devretales, kol. 205)

Papież jest najwyższym sędzią prawa ziemi … Jest namiestnikiem Chrystusa, który jest nie tylko kapłanem na zawsze, ale także Królem królów i Panem panów.(La Civilia Cattolica, 18 marzec 1871, cytowany w Leonard Woosely Bacaon, An Inside View Of The Vatican Council, American Tract Society ed., s. 229)

Władza papieża jest nieograniczona, nieobliczalna; może uderzyć, jak mówi Innocent III, gdziekolwiek jest grzech; może ukarać każdego; nie pozwala na odwołanie i sam jest Suwerennym Kaprysem; ponieważ Papież niesie, zgodnie z wyrażeniem Bonifacego VIII, wszystkie prawa w Sanktuarium swojej piersi. Ponieważ stał się nieomylny, może, używając małego słowa „orbi” (co oznacza, że ​​zwraca się do całego Kościoła), uczynić każdą regułę, każdą doktrynę, każde żądanie, do konkretnego i niepodważalnego artykułu Wiary. Żadne prawo nie może mu się przeciwstawić, ani osobista lub grupowa wolność; lub, jak to ujęli kanoniści (rzymskokatoliccy), „trybunał Boży i papieża jest jeden i ten sam. (Ignaz von Dollinger, List skierowany do arcybiskupa Monachium, 1871; cytowane w MacDougall, The Acton Newman Relations, Fordham University Press, s. 119, 120)

Jaką wzniosłą godność jest urząd chrześcijańskiego kapłana, który dlatego ma przywilej działać jako ambasador i namiestnik Chrystusa na ziemi! Kontynuuje podstawową posługę Chrystusa; uczy wiernych władzą Chrystusa, przebacza grzesznika pokutującego mocą Chrystusa, ponownie składa tę samą ofiarę uwielbienia i pokuty, jaką Chrystus złożył na Golgocie. Nic dziwnego, że imię, które duchowi pisarze szczególnie odnoszą do kapłana, to zmieniony Chrystus. Albowiem kapłan jest i powinien być innym Chrystusem. (Faith of Millions, John O’Brien, Ph.D., LL.D., 268-269; nihil obstat, by Rev. T. E. Dillon; Censor Librorum and Imprimatur, by John Francis Noll, D.D., Bishop of Fort Wayne).

Jest pewne, że papieże nigdy nie zaakceptowali, ani nie odrzucili tytułu „Pan Bóg Papież”, ponieważ wspomniany w komentarzu fragment pojawia się w wydaniu Prawa Kanonicznego opublikowanym w Rzymie w 1580 r. przez Grzegorza XIII.(Cytowane przez ojca A. Pereira, który żył w XVI wieku/ Quoted by Father A. Pereira, who lived during the 16th Century)

Chrystus powierzył swój urząd najwyższemu arcykapłanowi; ale wszelka moc w niebie i na ziemi została dana Chrystusowi. Dlatego arcybiskup, który jest Jego namiestnikiem, będzie miał tę moc. (Corpus Juris, rozdz. 1, kolumna 29, przetłumaczone z komentarza słów Porro Subesse, Romano Pontiff)

Papież jest jedynym namiestnikiem Boga; jego władza jest nad całym światem, poganinem i chrześcijaninem, jedynym namiestnikiem Boga, który ma najwyższą moc i imperium nad wszystkimi książętami i królami ziemi. (Blareus, De Rom. Eccl., Art. 5 ust. 19)

Papież ma najwyższą władzę nad królami i książętami chrześcijańskimi; może ich usunąć z urzędu, a na ich miejsce postawić innych.(Browns, De Rom. Pontiff, Cap. 46, s. 62)

Papież jest Panem całego świata. Papież ma doczesną moc; jego doczesna moc jest najbardziej wybitna. Wszystkie inne moce zależą od papieża. (Marcinus, Jure Princep. Pom., Lib. 2, cap. 1, 2)

Papież jest boskim monarchą, najwyższym cesarzem i królem. Dlatego papież jest koronowany potrójną koroną, jako Król nieba, ziemi i piekła. On jest także ponad aniołami; gdyby to było możliwe, że anioły mylić z wiary, to mogłyby zostać osądzone i ekskomunikowane przez papieża.(Ferraris in Papa, art. 11, nr 10)

Namiestnik Boży w miejsce Boga odpuszcza dług złożonej obietnicy (Dens. 4.134, 135; Dens. 6.219/ Rufus Wilmot Griswold, The Quarterly Review of the American Protestant Association, Tom 1, rozdział: “Invalidation of Oaths by the Roman Church”, s. 269)

Papież może robić wszystko, co chce, i jest upoważniony przez Boga do robienia wszystkiego, co on sam może. (Kardynał Zeba, [w:] William Hogan, A Synopsis of Popery, as it was and as it is, wyd. Saxton & Kelt, Boston 1845, s. 24)

Biskup Rzymu nie może nawet grzeszyć bez pochwały (łac. Episcopos Romanos ne peccata guidem sine laude committere) (Massonius za życia papieża Jana IX, [w:] William Hogan, A Synopsis of Popery, as it was and as it is, wyd. Saxton & Kelt, Boston 1845, s. 25)

Papież jest uniwersalnym sędzią; jest królem królów i panem panów. Trybunał Boży i trybunał papieski są takie same. Wszystkie inne moce są mu podporządkowane. (Moscovius, De Majestat. Ecvles. Milit. Lib. i. cap. 7)

Papież jest panem całego świata. Papież, jako papież ma ziemską władzę; jego ziemska władza jest najbardziej godna. Wszystkie inne władze zależą od papieża. (Mancinus, De jure princip. Rom., Lib. 3, cap. i.2)

Jest tylko jedna, pewna demokracja, katolicyzm papieży. (The Catholic World, paź. 1937)

Urząd Papiestwa jest po to, aby deptać nogami króli i cesarzy (J.H. Ignaz Dollinger, The Pope and the Council, Londyn, s. 35)

… nie można przedstawiać z góry na niego [papieża] żadnego osądu: nie wolno ustanawiać żadnych praw przeciwko prawu Ojca Świętego do nauczania i kierowania; jego decyzje mają nie być krytykowane, a ordynacje nie kwestionowane. Przez Boskie święcenia, każdy, bez względu na to, jak bardzo jest dostojny – czy nosi koronę, czy jest odziany w fiolet, czy jest ubrany w święte szaty: każdy musi być poddany Temu, który wszystko sobie podporządkował. (Ewangeliczne chrześcijaństwo, 1 stycznia 1895 r., s. 15, opublikowane w Londynie przez J.S. Phillipsa/ Evangelical Christendom, January 1, 1895, p. 15, published in London by J. S. Phillips)

Katolicy wierzą, że władza papieża nie jest tylko ministerialna (duszpasterska), ale imperialna i najwyższa; [papież] ma więc prawo do kierowania i zmuszania, z mocą życia i śmierci. (Scioppius, Eccles. Jacob. Mag. Brit. Reg. Oppos. cap. 138, 139, 241)

Papież ma najwyższą władzę nad całą Ziemią; nad wszystkimi królami i rządami, aby rozkazywać i egzekwować u nich. (Salmeron, Comment. Evan. Hist., tom iv, pars 3: Tract. 4, s. 411)

Papież może detronizować imperatorów i królów; może prawomocnie rozgrzeszać podległych z przysięgi lojalności. Jeśli król (lub naczelny urzędnik) będzie otwarcie heretykiem, to kościół może go degradować. (Turrecrementa, Card. Ad. can. alius, 3, caus, 15; Quest. 6, oraz w jego książce De Eccles. Lib. ii, cap. 14)

Imperator jest poddanym papieża, nawet w sprawach doczesnych. (Azorius, Insit. Moral., tom ii, Lib. 10, cap. 6)

Pierwsza Stolica nie jest przez nikogo oceniana. / Prima Sedes a nemine iudicatur (1917 Code of Canon Law, Canon 1556)

Pierwszy lub pierwotny nie podlega osądowi. Twierdzenie to należy rozpatrywać w pełnym zakresie, nie tylko w odniesieniu do przedmiotu nieomylności. Albowiem w sprawach wiary i moralności zawsze zwyczajowo otrzymywano ostatnie zdanie Stolicy Apostolskiej, której osądu nikt nie śmiał zaprzeczać, jak pokazuje tradycja Ojców. Nigdy też nie wolno było ponownie rozpatrywać pytań ani kontrowersji, które kiedyś zostały rozstrzygnięte przez Stolicę Apostolską. Nawet osoba Najwyższego Papieża była zawsze uważana za niepodważalną dla ludzkiego osądu, będąc odpowiedzialnym i odpowiadał wyłącznie przed Bogiem, mimo że był oskarżany o osobiste przewinienia i zbrodnie. Godnym uwagi przykładem jest papież Symmachus (498–514). Rzeczywiście poddał się zwołaniu soboru (Synodus Palmaris, 502), ponieważ uznał za swój obowiązek dopilnowanie, aby żadna skaza nie została wymierzona na jego osobę i ten synod jest wspaniałym zadośćuczynieniem naszego kanonu. Synod przyjął Przeprosiny Ennodiusa z Pawii, w których pojawia się godne uwagi zdanie: „Bóg chciał, aby ludzie decydowali o sprawach innych ludzi; ale, bez wątpienia, zastrzegł dla własnego trybunału władcę tej stolicy.” Nie jest potrzebny żaden dodatkowy argument na ten tradycyjny pogląd. Ogólny sobór nie mógł sądzić papieża, ponieważ bez jego zwołania lub ratyfikacji nie mógł wydać ważnego wyroku. Dlatego nie pozostało nic prócz apelu do Boga, który zatroszczy się o Swój Kościół i jego głowę. (Rev. Charles Augustine, A Commentary on the New Code of Canon Law, Vol. VII [St. Louis, MO: Herder, 1921], s. 11-12; italics given; underlining added)

Stolicy Prymasowej nikt nie może sądzić (Kan. 1556). Najwyższy Papież ma najwyższą władzę ustawodawczą, administracyjną i sądowniczą w Kościele. Kodeks stwierdza, że Biskupa Rzymskiego nikt nie może postawić przed sądem. Sam pomysł procesu osoby zakłada, że sąd prowadzący proces ma jurysdykcję nad tą osobą, ale papież nie ma przełożonego, dlatego żaden sąd nie jest uprawniony do poddania go procesowi sądowemu. (Rev. Stanislaus Woywod, A Practical Commentary on the Code of Canon Law, rev. by Rev. Callistus Smith [New York: Joseph F. Wagner, 1952], n. 1549, s. 225; underlining added.)

Rzymski Pontyfik nie podlega żadnej władzy na ziemi, zarówno cywilnej, jak i kościelnej. Wynika to z konieczności jego pozycji jako najwyższej głowy Kościoła, który nie podlega żadnej władzy oprócz władzy samego Chrystusa. „Będąc najwyższą głową Kościoła, nie może być sądzony przez żadną inną władzę kościelną, a ponieważ Kościół jest duchową społecznością wyższą od jakiejkolwiek władzy doczesnej, nie może więc być sądzony przez żadnego doczesnego władcę. Dlatego najwyższa głowa Kościoła może kierować i sądzić rządzących doczesną władzą, ale nie może być nimi kierowany, ani sądzany bez naruszenia właściwego porządku opartego na samej naturze rzeczy.” [Św. Robert Bellarmine, De Romano Pontifice, Book 2, Ch. 26]. Doktryna ta jest nauczana przez Ojców i włączona do kanonów Kościoła: „Nikt nie sądzi Pierwszej Stolicy” [Kanon 1556]. Synod biskupów, który odbył się w Rzymie w 503 r. w celu zbadania zarzutów przeciwko papieżowi Symmachusowi, oświadczył, że „Bóg chciał, aby ludzie decydowali o sprawach innych ludzi, ale zastrzegł dla własnego trybunału, bez wątpienia, władcę tej Stolicy.

To całkowite wyłączenie papieża rzymskiego spod wszelkiej jurysdykcji cywilnej jest sprawą boskiej instytucji, gdyż sam Chrystus przyznał to św. Piotrowi i jego następcom, przynajmniej pośrednio, gdy powierzył im najwyższą władzę, co obowiązkowo daje takie wyłączenie. (Rev. E. Sylvester Berry, The Church of Christ: An Apologetic and Dogmatic Treatise, London: Herder, 1927], s. 544-45; dodane podkreślenie)

Rzymski Papież otrzymał od Chrystusa najwyższą władzę nad całym Kościołem i z tego właśnie faktu wynika, że ​​w kierowaniu wiernych ku wiecznemu zbawieniu posiada pełną jurysdykcję i wszystkie jej atrybuty. On sam lub wraz z powołanym przez niego Soborem może tworzyć prawa dla Kościoła powszechnego, uchylać je lub odstępować od nich, udzielać przywilejów, mianować, odwoływać, sądzić lub karać biskupów. Jest najwyższym sędzią, przez którego wszystkie sprawy mają być sądzone; jest najwyższym sędzią, którego nikt nie może wypróbować.

… Nie dzieje się tak, że najwyższy prawodawca [t.j. Papież] powinien podlegać innym prawom, z wyjątkiem tych, które pochodzą od Pontyfikatu; nie dzieje się tak, że ten, który stanowi trybunał apelacyjny dla wszystkich ludzi, władców i poddanych, powinien być sądzony przez swoich podwładnych…

Boskie prawo, na którym opiera się pontyfikalny immunitet w sprawach duchowych, jest także podstawą, na której zbudowane jest prawo kościelne w sprawach częściowo duchowych i częściowo doczesnych. Bonifacy VIII oświadczył, że ​​Stolica Apostolska nie podlega żadnemu osądowi: „Wyższość Kościoła i władzy kościelnej nad państwem i władzą obywatelską weryfikuje proroctwo Jeremiasza: Spójrz, daję ci dzisiaj władzę nad narodami i nad królestwami, byś wyrywał i obalał, byś niszczył i burzył, byś budował i sadził. (Jer. 1, 10). Dlatego, jeśli ziemska władza zbłądzi, to zostanie osądzona przez duchowego; a jeśli mniejsza władza duchowa zbłądzi, to zostanie osądzona przez jej zwierzchnika; ale jeśli najwyższa władza zbłądzi, to może być sądzona tylko przez Boga, a nie przez człowieka, według Apostoła: „Duchowy człowiek sądzi wszystko, a on sam nie jest sądzony przez nikogo.” [Bulla Unam Sanctam]

Pierwszy Kanon w De Fore Competente ogłasza, że Rzymski Papież jest wolny od podległości jakiemukolwiek forum lub trybunałowi. „Prima Sedes a nemine judicatur” [Kanon 1556]. Przez Prima Sedes rozumie się Rzymskiego Pontyfika, co wynika z natury rzeczy [por. Kanon 7]. Święte kongregacje, trybunały i urzędy, za pomocą których papież nie będzie zajmował się sprawami Kościoła, nie są objęte tym immunitetem, a ich członkowie mogą być sądzeni przez samego papieża lub jego delegata. Powód, dla którego Papież nie może być sądzony przez kogokolwiek, jest oczywisty. Nikt nie może być sądzony przez inną osobę, chyba że podlega tej osobie, przynajmniej w odniesieniu do przedmiotu rozprawy. Otóż Biskup Rzymu jest Namiestnikiem Jezusa Chrystusa, który jest Królem Królów i Panem Panów, któremu powierzono zadanie karmienia Jego owieczek i Jego owiec. Dlatego w żaden sposób nie może być poddany żadnemu człowiekowi ani żadnemu forum, ale jest całkowicie nietykalny od wszelkich ludzkich sądów. Zasada ta, niezależnie od tego, czy jest przyjmowana prawnie czy dogmatycznie, nie podlega żadnym wyjątkom. (Rev. Thomas Joseph Burke, Competence in Ecclesiastical Tribunals [Washington, D.C.: Catholic University of America Press, 1922], s. 85-87; underlining added.)

Nie jest umniejszeniem chwały, jeśli w sprawach dotyczących dyscypliny kościelnej wyróżniasz się doskonałym posłuszeństwem reazlizacji zadań, woli i sądu wobec Stolicy Apostolskiej, co jest oznaką „… autentycznego przewodnictwa Ducha Świętego.” (św. Iryneusz/ St. Irenaeus, Adv. Haer., L. III, c. 3)

Ale o ile jest to pewne, należy w takim samym stopniu uznać za niewątpliwy fakt, że osoba, która raz na zawsze została wyniesiona do pontyfikatu, może być oswobodzona od pontyfikatu poprzez dobrowolną abdykację, tak samo jak w odniesieniu do niezaprzeczalnego papieża, [usunięcie] którego w żadnym wypadku nie może nastąpić poprzez detronizację, na mocy której Papież zostałby pozbawiony władzy przez Kościół lub przez jakąkolwiek grupę w Kościele. Ogólnym powodem jest to, że przełożony nie jest dymisjonowany przez niższego. Papież jest poza każdym jednym człowiekiem w Kościele, wybranym zarówno rozdzielnie, jak i kolektywnie, i to nie tylko na podstawie ogólnej reguły, ale także w związku z jakimkolwiek przypadkiem lub wydarzeniem, jak to obecnie wynika z nakazów monarchii kościelnej, o czym otwarcie powiedziano poniżej, gdzie [omawiam] siłę i naczelną zasadę prymatu. Dlatego opinię Galijczyków na ten temat należy rozpatrywać w tym samym sensie, co ich opinię o wyższości soboru nad papieżem, która teraz, po definicjach soboru watykańskiego, okazała się heretycka.

Nie można też powiedzieć, że detronizacja jest nadal możliwa, nie, na przykład, poprzez bezpośrednie usunięcie władzy papieskiej (ponieważ jest to bezpośrednie od Boga i ma pod nią całą inną władzę w Kościele), ale prawowitość nadana przez wybory byłaby naturalnie bez kwalifikacji usunięta z osoby Papieża przez prostą zmianę tematu. W istocie uznaje się to za sprzeczne w wielu kwestiach. Rzeczywiście, po pierwsze, ponieważ Papież zawsze podlegałby prawnej odpowiedzialności pod sąd niższych, co wiąże się z otwartą sprzecznością. Po drugie, ponieważ wyżej wymieniona zmiana osoby nie jest przeciwna wyborowi, lecz istnieje w innej kolejności, niewątpliwie w kolejności aktu jurysdykcyjnego i prawnego, a zatem nie wynika z tego, że jeśli osoba Papieża może zostać powołana przez ludzi, może zatem zostać pozbawiona legalności przez ludzi. Po trzecie, ponieważ Kościół lub wspólnota Kościoła nie zachowują żadnego aktu wobec osoby Papieża, z wyjątkiem aktu wyboru. Dlatego po zakończeniu wyborów kanonicznych nie pozostaje nic do zrobienia, dopóki nie będzie okazji do nowych wyborów i nie ma okazji do nowych wyborów, z wyjątkiem późniejszego wakatu na Stolicy Apostolskiej. Dlatego niemożność złożenia jest pewna pod każdym względem. (Kardynał Louis Billot, Tractatus de Ecclesia Christi, 5th ed. [Rome: Gregorian Pontifical University, 1927], Question XIV, Thesis XXIX, s. 628-629; underlining added.)

Opracowanie AN

Print Friendly, PDF & Email

Nicefor.Info