Utrzymywanie wiary w środku kryzysu.

Print Friendly, PDF & Email

Nicefor.Info




Z monasteru pod wezwaniem Świętych Męczenników Cypriana i Justyny w Fili (Attyka, Grecja)

Utrzymywanie wiary w środku kryzysu

Spotkanie informacyjne duchowieństwa i mnichów

1 maja 2020 r. (kal. cer.)



W czwartek, 1. maja 2020 r. (kal. cer.), Najprzewielebniejszy Metropolita Cyprian zaprosił duchownych Świątobliwej Metropolii Oroposu i Fili, reprezentantów trzech monasterów Metropolii oraz Zarząd fundacji pożytku publicznego pod wezwaniem św. Filareta Miłosiernego na spotkanie informacyjne, w związku z częściowym zniesieniem restrykcji w Grecji.

Metropolita zaprosił również swoich braci mnichów – Najprzewielebniejszych Ambrożego, biskupa Methonu oraz Klemensa, biskupa Gardykionu, którzy pozostali w monasterze podczas trwania zakazu wychodzenia, wspierając tych w pobliżu i tych daleko, na różne sposoby.

Spotkanie miało miejsce w holu Monasteru św. Cypriana i Justyny i trwało trzy godziny (19:00 – 22:00).

Metropolita Cyprian powitał kolejno wyżej wymienionych, wyrażając swoje zadowolenie z powodu tego “rodzinnego” zebrania, pierwszego tego rodzaju, odnoszącego się do uznania osobowości prawnej naszej Świątobliwej Metropolii oraz do społecznej izolacji, niezbędnej z powodu restrykcji.

Najprzewielebniejszy następnie poprosił biskupa Klemensa o krótkie przedstawienie porządku dyskusji: pojawienie się udręki spowodowanej przez pandemię, środki powzięte przez państwo, spotkania i encykliki naszego Świątobliwego Synodu oraz pasterska, liturgiczna i misteryjna opieka nad wiernymi podczas zakazu wychodzenia.

Metropolita mówił o wspólnych staraniach naszych hierarchów, aby pomóc kapłanom i wiernym w duchowej nauce doskonalenia się, namawiać ich do nieustannej modlitwy, skruchy i zdobywania eklezjalnej roztropności i etosu tak, aby mogli ostatecznie doświadczać strapienia jako błogosławieństwa.

Obecni duchowi ojcowie kolejno potwierdzili, że wielu z wiernych, którzy postępowali zgodnie z wezwaniami naszych hierarchów, przyznało, że osobiście doświadczyli “najlepszego Wielkiego Postu” i nawet “najlepszej Paschy” w ich życiu.

To spostrzeżenie nie negowało oczywiście potrzeby, w imieniu organu synodalnego, do obrony wolności i praw naszej Cerkwi, tak samo, jak wyrażenia jego protestu odnośnie pewnych skrajnych decyzji podjętych przez państwo. W tym celu, nasz Świątobliwy Synod wysłał listy do premiera i właściwych ministrów, które zostały również opublikowane na oficjalnej stronie internetowej naszego Świątobliwego Synodu.

Z drugiej strony, niepokój oraz psychiczna udręka były doświadczane przez tych z wiernych, którzy pozwolili bombardowaniu sprzecznymi informacjami z mediów na przytłoczenie ich żyć, co czasami poprowadziło ich do podjęcia ekstremalnych działań i do wyrażenia krytyki wobec hierarchów, podejrzeń, bezpodstawnych plotek i tak dalej.

Po podziękowaniu biskupowi Klemensowi, metropolita Cyprian zwrócił uwagę obecnych na duchowe przesłania zawarte w obecnej udręce, którą scharakteryzował jako „test” oraz, być może, nawet próbę generalną wobec przyszłych prześladowań Cerkwi; to wypróbowanie zostało dopuszczone przez Bożą Opatrzność, aby ustalić, jak osobiście postąpimy w czasach kryzysu. Zapytajmy samych siebie, jak każdy z nas zachowywał się w tym czasie?

Hierarcha odniósł się do licznych przykładów z historii Cerkwi, które wykazują, że przy każdym wielkim kryzysie – prześladowaniu, pojawieniu się herezji itd. – istnieje niebezpieczeństwo podziałów i schizm, gdy duchowieństwo oraz wierni nie praktykują eklezjalnej roztropności i etosu a następnie tracą zaufanie do ich pasterzy i synodów i biorą sprawy we własne ręce. W szczególności, metropolita Cyprian odniósł się do dwóch przykładów

  • Podczas wielkiego kryzysu, który wstrząsnął lokalną Cerkwią Kartaginy w czasach świętego arcypasterza-męczennika Cypriana († 14 września 258 r.), w odniesieniu do tego, jak postępować z lapsi (czyli tymi, którzy wyparli się Chrystusa ze strachu przed torturami podczas prześladowań Decjana i którzy chcieli ponownie zostać przyjęci do Cerkwi), opinie były podzielone między tych, którzy opowiadali się za skrajną surowością, a tych, którzy wzywali do wielkiej wyrozumiałości.

Święty arcypasterz Cyprian nie podjął decyzji sam, przeciwnie – zwołał Synod w Kartaginie w roku 251, co potwierdziło jego umiarkowane podejście: przywrócenie lapsi po okresie wzmożonej pokuty.


Ekstremiści, nie zgadzając się z decyzją Synodu, nie zaufali swojemu Pasterzowi i innym członkom Synodu i spowodowali schizmy, które mocno dotknęły lokalną Cerkiew.

  • Podobnie, podczas prześladowań pod rządami Dioklecjana, święty arcypasterz-męczennik Piotr z Aleksandrii († 24 listopada 311 r.) spotkał się z zawziętym sprzeciwem Meletian, którzy oskarżali go o tchórzostwo (od czasu, gdy udał się do ukrycia) i okazywanie nadmiernej wyrozumiałości wobec lapsi. Co więcej, Meletianie wzywali wiernych, by poszukiwali męczeństwa poprzez oddawanie się, z własnej woli, bałwochwalczym władcom.

Z więzienia święty hierarcha wysłał Epistołę Pokajania, w której wyznaczył przede wszystkim wytyczne i zakazy odnoszące się do kwestii bazujących na przykładach z Pisma Świętego. List ten otrzymał następnie ratyfikację synodalną (podzieloną na czternaście kanonów).

Święty powierzył rozwiązanie tego problemu systemowi synodalnemu: Synod w 305 r. potępił biskupa Meletiusza, ale on i ludzie podążający za nim nie zaakceptowali decyzji synodalnej.

Po raz kolejny, zadufanie w sobie i wzgardzenie systemem synodalnym przyniosło utworzenie schizmy melecjan, która nękała lokalną Cerkiew przez wiele lat.

Metropolita Cyprian namawiał nas do zrozumienia przesłań zawartych w tych przykładach dla konfrontacji z obecnym doświadczeniem:

  • Zachowajmy modlitewną czujność, z najwyższym zaufaniem w woli Bożej.
  • Nie odpędzajmy ducha pokuty i wewnętrznego pokoju, pochodzącego z Łaski Ducha Świętego.
  • Zatroszczmy się o to aby działać wspólnie, w duchu cerkiewnym, z ufnością jednością z naszym biskupem i Świątobliwym Synodem.
  • Owszem, możemy mieć własne opinie, ale unikajmy zapalczywych oświadczeń i działań, jak również nie przynoszącego zysku „zgrywania bohatera”.
  • Bądźmy ostrożni, aby nasza gorliwość pozostawała w granicach pokory, a nasza mowa udzielała wiarę, pokój i umocnienie, a nie zamieszanie i gorycz.
  • Zachowajmy miłosierne nastawienie wobec wszystkich.

Podsumowując, władyka przypomniał nam o 39-tym kanonie apostolskim: „Niech prezbiterzy i diakoni nie dokonują niczego bez wiedzy biskupa; albowiem to on jest tym, któremu powierzono lud Pański i od którego będzie wymagane rozliczenie ich dusz”, a także stosownych zachętach św. Ignacego Bogonośca.

Następnie metropolita Cyprian poprosił duchownych o opisanie, w jaki sposób służyli duszpasterskim i misteryjnym potrzebom wiernych podczas zakazu wychodzenia.

Kapłani zauważyli, że utrata życia liturgicznego w Cerkwi doprowadziła wielu z naszych wiernych do zganienia siebie, głębszego zrozumienia daru posługiwania w Cerkwi oraz żalu za ich wcześniejsze niedbalstwo lub niestaranność w tym względzie.

Duchowni wypunktowali również niebezpieczeństwa wynikające z nierozsądnego korzystania z mediów. W szczególności, jeszcze raz zobaczyliśmy, że Internet, który jest w pewnych przypadkach bardzo użytecznym narzędziem w obecnej udręce – np. do usług transmisyjnych i duszpasterskiej opieki nad tymi blisko i daleko – czasem stawał się, pośród wiernych, środkiem przekazu rzeczy generowanych przez nieeklezjalny etos: strachu, zamieszania, braku szacunku, poruszenia itd.

Na koniec, ze względu na częściowe zniesienie środków ograniczających, rozpoczynające się w Niedzielę Samarytanki, metropolita udzielił ogólnych instrukcji natury praktycznej.

Wszyscy obecni wyrazili radość i wdzięczność za to zebranie, a także życzenie, aby takie spotkania mogły ponownie mieć miejsce w przyszłości – aczkolwiek, oczywiście, w szczęśliwszych okolicznościach.

Tłum. PE

Print Friendly, PDF & Email

Nicefor.Info